غزل وصیت نامه از استاد کیوس گوران
خشکِ چو بَیمه، مِره تَش بَزنین
سردِ روزه کِله ی کَش بزنین
لِش نِدارمه، اَتتا او وسسه مره
چشمه نَیه ،زردوی لش بزنین
سدر و کافور مه سر و تن نمالین
چهارتا پر نعنا ره مه نعش بزنین
وقت تابوته گیرننی دوش سر
شابِ گت تر مثل آرش بزنین
مِره زودتر دینگنین قبر دله
بعد از اون شونگ سیاوش بزنین
اَتتا تِپ اَسری توقع نیه مه
اما خنده ،وره غش غش بزنین
شِل و شلوار دکنین چکّه سِما
چکه با خوندش مهوش بزنین
مسه طام پلا ندین بمرد روز
من نخوامه دونه آبکش بزنین
تل او دیه اگه چار تا لیوان
یاد عصمت خاله دلکش بزنین
اگر اِننی مه مزار بیستا بئین
لَله واره اونجه چن کش بزنین
لله دوّه نا که رمضون پر سِرو
جای اون رمضون اَخوش، بزنین
پَش نداشته این کلای شاعری
تف به این کلای بی پَش بزنین
