بَلو ره دوش هایرم بورم دشت سَر
چکمه ره دَپوشِم پاک هاکنم جَر
نشا هاکِنِم اَنبِربو و صَدری
نشا پلا بَخِرِم شه یارِ وَر
برگردان فارسی
بیل کج را روی کولم بگذارم و به طرف دشت بروم
چکمه‌‌هایم را بپوشم تا کانال اطراف زمین را تمیز کنم
گیاه برنج انبربو و صدری را نشا کنم
در کنار همسرم برنج مخصوص روز نشا را بخورم
شعر: دوستعلی علیخانی
اردیبهشت نود و هفت
گزارش تصویری صعود به ارتفاعات دارکوه ( داراب کوه) واقع در شهرستان ساری، بخش چهاردانگه، روستای کوات
گروه کوهنوردی کوهستان ساری
اردیبهشت نود و هفت 
نشا پلا
روز نشا کدبانوی سِره بهترین دونه ره گِرنه پِلا پَجنه تا اونایی که زمین سر بِمونه نشا وِسته، اِسا یا کایر هستنه یا قرضی دارنّه ره پذیرایی هاکِنه.این غذا معمولا با کرکِ محلی به همراه مَمیج و زرشک ومخصوصا گو رِغون یا گِسفن رِغون به صورت ته‌چین درست وونه. بخاطر اینکه کار هاکردن در دشت انرژی زیادی ره از آدِم گِرنه معمولا این غذای مقوّی ره دِرست کِنّه تا کارگرا حال و جان بَیرن و از پس نشا بر بِهِن.
روخِنه‌ی رو ره مِن دَوِسْمه پِل
قِرار بَیّه بیارم، یک دسته گِل
لائز بِیمو پِلِّ بَکشییه هورت
آخرِش مِن وومبه آرزو به دِل
برگردان فارسی
روی رودخانه پل درست کردم
قراره یک دسته گل را از رویش رد کنم
سیل آمد و پل را بلعید( با خودش برد)
آرزوی این وصلت توی دلم می‌ماند
شعر: دوستعلی علیخانی ۹۶/۱۱/۱۹
با کلیک روی لینک زیر به کانال تلگرامی بنافت بپیوندید
زخمِ کَجِک بَعدِ چَن روز شونه در
زخمِ زِوون خِنه کِنده دل و سر
برگردان فارسی
زخم چماق، بعد از چند روز خوب می‌شود
زخم زبان در قلب و ذهن می‌ماند و پاک نمی‌شود
شعر : دوستعلی علیخانی / اردیبهشت نود و هفت
جانِ دلبر ته چنده با وِفایی
مه پِشتِّ خالی نَکِردی خِدایی
مه داشتی و نِداشتی جه بِساتی
وِلْلا نِدارمه طاقتِ جِدایی
برگردان فارسی
دلبر عزیزم، تو چقدر با وفا هستی
هیچوقت پشتم را خالی نکردی و حمایتم کردی
زمانی که وضعم زیاد خوب نبود مرا همراهی کردی
به خدا قسم طاقت دوری و جدایی تو را ندارم
شعر: دوستعلی علیخانی
خاطرات شب مانی در سه گسفنک واقع در خط الراس نرو خرو
۱۴ سال از صعود به سه گسفنک و یخچال بِگذِشته. انگار دیروز بییه که با پییر، برار، پسر و خِرزاها بوردمی کوه. عجب خاطره‌ی به یاد موندنی اون شو رقم بَخرده.
هِوا ستاره بارون ( هوا مملو از ستاره بود )
اَبِر بَیته آسمون ( یک دفعه ابر آسمان را پوشاند)
رَد بزوئه ناگِمون (ناگهان رعد و برق زد )
قَه هاکِرده آسمون ( آسمان غرّش زد )
وَچون هاکِرْدْنه زِله ( بچه‌ها از ترس فریاد زدند )
وارش بِموئه بِنه ( باران زمین را خیس کرد )
اَمه تَش بَیّه خاموش ( آتش ما خاموش شد )
خو بَهییه فِراموش ( خواب از چشمانمان پرید )
سر تا پا بَهیمی شیر ( از سر تا پا خیس شدیم )
بوردِمی گلیجِ زیر ( زیر جاجیم پناه بردیم )
میا بوهرده پِئی ( ناگهان ابرها محو شدند )
در بموئه ماه ته تی ( صورت ماه نمایان شد )
دِواره تَش بَیّه روش ( دوباره آتش را روشن کردیم )
کتری او بِمو جوش ( آب داخل کتری به جوش آمد )
ستاره زوئه چشمِک ( ستاره چشمک می‌زد)
دَم هِدامی اورشِمک (با گیاه آویشن دمنوش درست کردیم)
سیب زمینی خِلِ بِن (سیب زمینی را زیر آتش پختیم )
گرم دینگو اَمه بَدِن (و با خوردن آن بدنمان گرم شد )
وَچون کِردنه مستی ( بچه‌ها خنده می‌کردند و شاد بودند)
پییر گپ زو قدیمی ( پدرم خاطرات گذشته را برایم بازگو می‌کرد)
از گِلرد و از رِزسر ( خاطراتی از مرتع گلرد و ریزسر )
از زرجو تا سنگسر ( همچنین از مرتع زرجو تا سنگسر )
هیچکی ره نَهیته خو ( آن شب هیچکس تا صبح نخوابید )
خاطره بَیّه اون شو (آن شب برای همگی یک خاطره‌ی به یاد ماندنی شد)
دوستعلی علیخانی / اردیبهشت نود و هفت
خَله سختی دارنه دِ سال سربازی
دل تو یار هسته دوری و غریبی
نِگَوونِسته ساعات جِم نَخِرنه
نِماشترا سرباز کِنده دِلتنگی
برگردان فارسی
دو سال خدمت سربازی خیلی سختی دارد
چون غریبی و دوری دل سرباز را به درد می‌آورد
ساعت هنگام نگهبانی سرباز، انگار حرکت ندارد
غروب آفتاب، سرباز ناراحت و دلتنگ می‌شود
شعر: دوستعلی علیخانی / اردیبهشت نود و هفت
تازه درک هاکِردِمه بِبا، نِنا
چی بَکشینه وِشون جه بَیمه جِدا
کیله کَشییه ماره چِشِ اَسری
برمه ره وِق دائه مه جانِ بِبا
برگردان فارسی
تازه پدر و مادرم را درک کردم
زمانی که از آنها جدا شدم چه سختی‌هایی کشیدند
اشک چشمان مادرم مانند جوی آب جاری بود
گریه‌‌ی پدرم آرام بود و بیشتر تو خودش می‌ریخت
شعر: دوستعلی علیخانی / اردیبهشت نود و هفت
« حال و روز این روزای خودم »
از اون روزی که از هم بَیمی جِدا
پِل لاقمه و اَسری، قِرت دِمبه یکجا
چتی طاقت بیارم بیست و یک ماه
نَدومبه با کی بورم کوه و صحرا
برگردان فارسی
از آن روزی که از یکدیگر جدا شدیم
لقمه‌ی برنج و اشک چشمم را با هم قورت می‌دهم
چطور بدون تو، بیست و یک ماه را طاقت بیاورم
نمی‌دانم با چه کسی به کوه و صحرا بروم
شعر: دوستعلی علیخانی / اردیبهشت نود و هفت
