اشنافه
مریضی ناصر و اَشنافه
خوامبه از سال هزار و سیصد و پنجاه و پنج بارم. اون ماقع ناصر کلاس پنج دَیّه.
میونه‌ی چله‌ی زمستون بییه بَدیمه ناصر دِ‌سه روز هَسته مدرسه نِنه. بوردِمه وِشونِ سِره بَدیمه ناصر لای دله کَته و درد جه داد و فِریا کِنده.
وِنه مار باته ناصر ره باد بَیته و راه بَتونده بورده. خَله پَکر بَیمه این خَوِر ره به همکلاسی‌ها و آقا معلم باتِمه.
بَدیمه مدرسه نِموئن ناصر به ده پونزه روز بَرِسییه. بنده خِدا ره دکتر هِم نَوِردِنه وه از درد نا روز داشته نا شو. پوست و هِستکا بَیّه وِنه تن و دیم گوشت بورده.
وِنه مار گوته: هر وقت نومِ دکتر ره گِرمی یا خوامبی شال و کِلاه هاکِنیم تا ناصر ره دکتر بَوِریم اَشنافه اِنه، همین وِسته گت‌ترای فامیل و هِمسائنون گونه چون اَشنافه یا صَوْر بِمو ناصر دکتری نییه. اَگه وِره دکتر بَوِرین وه فلِج وونه.
« مَردِم اون زمونه اعتقاد داشتِنه اَگه کاری خوانه صورت بَیره، اَگه اَتّا اَشنافه بِئه بد هسته وِنا صَوْر هاکِنِن، تا وِشونِ سر بِلا نِئه. اَگه دِتا اَشنافه په در په بِمبو گوتنه جَخت بمو پس خارک هسته اون کار صورت بَیره. »
شِمه سر ره درد نیارِم هر کی اِمو ناصر خَوِر گیر چَن رَقِم دوای گیاهی از کوکنار سر بَهی تا غوره، اورشمک،سیر و ....ره نوم وَرده و وِنه پییر مار به خِردِ ناصر بیچاره دانه.
ناصر حال بِتّر نَهی روز به روز بدتر بَیّه اَنده وِنه حال خراب بَیّه که نَتونِسته مِوال بوره تا شه ره کناری هاکِنه. این ماجرا تا یک ماه طول بَکشییه. ناصر از درد خَله بی‌حوصله و بد اخلاق بَیّه.
اَتّا روز ناصر بعد جوری قاطی هاکِرده باته مِره وِنا حَتمِن دکتر بَوِرین با داد و غه هاکِردِن حریف بَیّه. فِردای اون روزِ وَرفی وِنه پییر و مار وِره دوش هایتنه و تا خط سر بَوِردِنه سوار ماشین بینه و شهر پیاده بَینه و وِره پیش دکتر سلطان نومی که ناصر پییر آشنا هِم بییه بَوِردِنه.
دکتر وقته ناصر ره بَدییه باته: تا الان کِجه دَینی ریکا ره کاردی هاکِردنی اِسا بیاردِنی مه پَهلی؟
ناصر پییر باته: آقا دکتر اِما هر وقت نوم دکتر ره گیتمی اَشنافه اِمو، همین وِسته وِچه ره دِر دکتر بیاردمی.
دکتر اَتّا خَله وِشون ره دعوا هاکِرده باته: این گب‌ها هَمِش خرافات هسته. شِما اَتی لَس هادین اَگه مِن وِره راه دِم نِدامه شه مَطب در ره تیل گِرمه.
دکتر ناصر ره معاینه هاکِرده و اَتّا سوزن وِره بَز‌و و اَتّا پِشته دِوا هِم هِدا.
ناصر ره بریم بیاردنه و راهروی دِله صندلی سر هِنِشِندینه. اَتی بِگذِشته ناصر باته مِره بَوِرین مطبِ دَروِن.
ناصر دروِنِ نرده ره دِماسته و لَس لَس شه لینگ سر هِرستا. وِنه پییر و مار ذوق جه دَینه پر گیتِنه. ناصر تِک هِم مشتِ خنده بَیّه و آستوک آستوک اَتی راه بورده.
وِنه پییر و مار ممنون‌دار دکتر بَینه و ناصر ره مَله بَوِردِنه.
خرافات دست و لینگ ره کِنده زنجیر
فلِج کِنده زِندگی، روح ره رَنجیر
نویسنده : دوستعلی علیخانی / مهر نود و هشت
