دلنوشته ی وچه جان زبان حال یک مادر پیر است. انشاالله که مقبول بیفتد.
وچه جان...
اسا که پیر بیمه و مه دست هیچ کاری بر ننه. مره در یاب.
اسا که ماقع غذا بخردن شه رختَِّ کمبه لچر،تنِ قد بورده جان دتر پسر. مره در یاب.
اسا که شه خدّ من دمبه شکست،باعث وومبه شه خنواده اِ پیش بکشی خجالت.مره در یاب.
اسا که مه گپ خله و من بهیمه پر سروش ، دق دقه شما ره دمبه حرص و جوش. مره در یاب.
اسا که نتومبه حمبوم بورم و شه تن و په ره بشورم ،شمه سرباری بهیمه. مره در یاب.
اسا که درد جه روز و شو ناله کمبه، وقت و به وقت شمه درد سر بهیمه. مره در یاب.
وچه جان ، اتا کموک صور دار و پیش ترا ره یاد بیار
یاد بیار اون زمونیکه خورد بیهی روزی چَن کَش ته رختِّ کردمه عوض.
یاد بیار اون زمونیکه روزی چَن کَش وسته ته کهنه ره هاکنم عوض.
یاد بیار اون زمونیکه خواستی سر در بیاری از همه چی ، گپ زوهی، سوال پرسی. با قال امروزی ها، مره بمباران کردی ته با سوال.
یاد بیار اون زمونیکه تسته ناز دامه و ته تنِّ شِستمه.
یاد بیار اون زمونیکه تا صوی ته گهره ره لاکندیمه ، خو مسته حروم بیهه تا خو بوری.
یاد بیار اون زمونیکه ماقع خو ، لا لا لا لا ، مار ته گره خوندستمه تا بوری خو.
این کارا عشق پشتی صورت بیته،یک وقت فکر نکون تره منت کمبه.
وچه جان اگه از دنیای امروز،با قال شما از دیجیتال ، ته جه پرسمبه سوال،مره مسخره نکون ، گسک نزن.
وچه جان کور ذهن بهیمه،ازه وقت خله چیزها مه یاد شونه. مره مهل هاده ، مه سر داد نزن.
وچه جان، اسا که مه پینمه شل بهییه ، بَتومبه راه بوهرم ، شه دستِ مه ره هاده ،ته بَووش مه دست ماس. یادبکردی؟ ته دست مه دست دله،تا تا ره یاد بهیتی درون سر.
وچه جان، ماقعی که خداجه من خوامبه مرگ ، شه صدا ره مِوسته گد نکون.
وچه جان، ندوندی چه چی کشمبه،زمونی مره ره فهمنی که کار از کار بگذشته.
وچه جان، اسا که بیمه مزاحم، مه دست تج نوونه ته سفره ی سر،تره به خدا نکون بق.
وچه جان مره حالییه،پیر جه سر کله بزوهن اگه با عشق نووشه خله سخته.
وچه جان مره حالیه،اَتّا ور من ، اَتّا ور ته خنواده ، ته مین دله بَی کلافه.
وچه جان اَتّا کار هاکون تا لوتکی نووشم.مه ره دریاب،با عزت کوچ هاکنم من شه خنه ی ابدی.
وچه جان من ته گره ، چاره چییه، وقت و به وقت دعا گوی ته و ته خنوادومه.
دوستعلی علیخانی 93/1/20
