در دهه های گذشته اهالی دهستان بنافت جهت تهیه آرد به آسیاب های آبی (اسیو) مراجعه می کردند. به شخصی که به امورات آسیاب رسیدگی می کرد آسیابان ( اسیوون ) می گفتند.
با توجه به فراوانی آب و وجود دو رودخانه مهم به نام های تلار و اشک در بنافت آسیاب های زیادی در حاشیه این دو رودخانه وجود داشت. حتی رودخانه فصلی که درقسمت جنوبی روستای جورجاده وجود دارد زمانی آب فراوان داشت و باعث به حرکت در آوردن توربین (چل ) آسیاب می گشت.
در حال حاضر بسیاری از آنها به صورت صد در درصد تخریب شدند و در برخی موارد تنها آثاری از کانال های هدایت آب به سمت آسیاب باقی مانده است.
آسیاب ها و دنگ های حاشیه رودخانه اشک:
دمی اسیو ، حاج الیاس اسیو ، رمضون سلمانی اسیو یا میون اسیو ، آقا دایی اسیو ، ببوگل اودنگ ، آقا دایی اودنگ و ... .
آسیاب ها و دنگ های حاشیه رودخانه تلار:
بالا اسیو ، آقا اسیو، اودنگ ، سید کریم اسیو، شیخ حسن اسیو
آسیاب های حاشیه رودخانه جورجاده:
اسیو پیش – خاتون خاله اسیو – حسینعلی اسیو
اجزای تشکیل دهنده آسیاب آبی:
آسیاب های آبی توسط نجار و آهنگر درست می شد. مهمترین اجزای آن عبارتند از: توربین(چل )، سنگ آسیاب(اسیو سنگ)، محور اتصال دهنده توربین به سنگ، ظرف چوبی (نو) معمولا گندم را داخل آن می ریختند. و ...
کارکرد آسیاب های آبی:
آب از ارتفاع سه الی چهار متری از داخل کانال باریکی به پرهای توربین چوبی برخورد نموده و به کمک محور، نیرو به سنگ آسیاب منتقل می شد و موجب حرکت سنگ آسیاب می گشت. گندمی که داخل ظرف چوبی (نو) بود به بوسیله یک کانال چوبی کوچک که به یک تکه چوب به نام تک تکی اتصال داشت و سر دیگر تک تکی با سنگ آسیاب در تماس بود موجب لرزش کانال چوبی می گشت و گندم به داخل سنگ آسیاب ریخته می شد.
در اثر چرخش سنگ آسیاب گندم تبدیل به آرد می شد. آرد داخل یک ظرف چوبی که در قسمت جلویی سنگ آسیاب قرار داشت هدایت می شد. در خاتمه آرد را توسط پاروی کوچکی داخل همبون که از پوست گوسفند یا بز درست می شد می ریختند و به منزل جهت پخت نان حمل می کردند.
