غزلی از استاد گوران

غزل وصیت نامه از استاد کیوس گوران

خشکِ چو بَیمه، مِره تَش بَزنین

سردِ روزه کِله ی کَش بزنین

لِش نِدارمه، اَتتا او وسسه مره 

چشمه نَیه ،زردوی لش بزنین

سدر و کافور مه سر و تن نمالین

چهارتا پر نعنا ره مه نعش بزنین 

وقت تابوته گیرننی دوش سر 

شابِ گت تر مثل آرش بزنین

 مِره زودتر دینگنین قبر دله 

بعد از اون شونگ سیاوش بزنین

اَتتا تِپ اَسری توقع نیه مه 

اما خنده ،وره غش غش بزنین

شِل و شلوار دکنین چکّه سِما 

چکه با خوندش مهوش بزنین 

مسه طام پلا ندین بمرد روز 

من نخوامه دونه آبکش بزنین

تل او دیه اگه چار تا لیوان

یاد عصمت خاله دلکش بزنین

اگر اِننی مه مزار بیستا بئین 

لَله واره اونجه چن کش بزنین 

لله دوّه نا که رمضون پر سِرو 

جای اون رمضون اَخوش، بزنین

پَش نداشته این کلای شاعری

تف به این کلای بی پَش بزنین

جنگل پیمایی مهدشت / شهرک فرهنگیان

روی تصویر کلیک کن تا واضح ببینی

جنگل پیمایی از مهدشت ساری تا شهرک فرهنگیان ساری واقع در جاده ساری/ قائم شهر 

جهت مشاهده تصاویر به کانال benaft11@ مراجعه کنید. 

با کلیک روی لینک زیر به کانال تلگرامی بنافت بپیوندید

benaft11@

در وصف پدر

دوبیتی های مازندرانی در وصف پدر 

ته قلب پِر از محبت هسته بِبا

ته چشمون پِر از رحمت هسته بِبا

ته گب و صحبت پِر هسته از امید

ته وجود پِر از نعمت هسته بِبا

دوستعلی علیخانی

اَتّاشو بَخِسم مِن خو بَوینم

جانِ پییر ره روبرو بَوینم

وِنه تن ره بی درد و تو بَوینم

وِنه سَره می ره سیو بَوینم 

   فرشته احمدی

ته اِشا اِش مِره وَسّه پی یِر جان

مه دِنیا ته کفِ دَسّه پی یِر جان

ته وِسّه چل چلا این دار و اون دار

خونِشّه سَر دِنه مَسّه پی یِر جان

هادی اکبری

بمرده روز انی مه یار وونی

پِیر مار و خواخر، برار وونی

مره دئی روزه جا انه خنده

اسا بمردمه ویشار وونی

حسن رجبی

گندم وجو، هیچوقت پلا نوونه                          

صدسبیل دار، جان بِبا نوونه

وِنه واری رَفِق پیدا نوونه  

بهارِ کَکّی، ته صدا نوونه

****

باهیرِم شِه پییِرِ،دوُشِ چُوقا

باهیرِم وِنِه دوُشِ، داز و هُوکا

صِوایی تا نِماشوُن، گوسفن هِمرا

وِنِه دوُش،دوُشتِرِه، سازُ، لَله وا 

****

این تا چه چییه

این تا چه چییه؟ 

باغ سَر، سبز هسته

بازار سِیو هسته

خِنه قرمز هسته

سازه/ جارو

جارو یا 'سازه' از گیاهی که در اصطلاح محلی ارزن گفته می شود بافته می شود و در برخی نقاط روستایی استان مازندران برای نیاز محلی کشت شده و پس از برداشت، خشک شده و با دست بافته می شود. 

جارودستی که مازنی ها به آن 'سازه' می گویند از دیرباز ابزاری برای نظافت و غبارروبی در منازلو مازندران بوده است. 

هنرمندان صنایع دستی با ظرافت زیاد و هنرمندانه ساقه های جارو را در کنار هم می چینند و در قسمت سکان دسته از انواع سیم های ظریف استفاده کرده و در قسمت تاج آن از نخ های پلاستیکی در رنگ های شاد و متنوع که نشات گرفته از روحیه با نشاط مردم این منطقه است، استفاده می کنند. 

با کلیک روی لینک زیر به کانال تلگرامی بنافت بپیوندید

benaft11@

عیدی مشق

دهه چهلی هستمه، خوامبه از خاطرات عیدی مشق شِمه وِسته بارم. اون ماقع معلّما اِماره اَتّا گَتِ عیدی دانه، اون هم اَتّا پِشته مشق بییه. 

روزای اَبِّل طبق معمول عیدی گردش بییه از درس و مشق هیچ خَوِری نَیّه، نو رَخت و نو کلوش کِردِمی و خَله هِم مُخبِر بیمی کثیف نَووشِن شیمی فَک و فامیلاها و همسایه های سِره، صاب خِنه اِما ره اَتّا کِل مِرغِنه دا یا اَمه جیف ره اَتّا کم پِستونه یا نُقل کِردِنه. اون ماقع الان واری سفره رنگین نَیّه. سفره سر معمولا کِچیله نون، چایی، دونه حلوا، پستونه، نُقل و بعضی های سفره سر هم انجیر خِشک و مَمیج هم دَیّه. 

مارون اِماره گوتنه وچه جان عیدی تِموم بَیّه، کتابِ لا ره نِخوانّی واز هاکِنین شه مشق ها ره بَنِویسین.

اَتی نویشتمی و ویشتر پِشت گوش دِم دامی مشغول کا(بازی) بیمی، اون ماقع اَمه کا، گِلی کا ، هف سنگ ، مال کا (یک قل دو قل)، تو(تاب) ، مرغنه جنگی و لوتّی کا بییه ( لوتّی کا: گسفن پوست و رِغون حلب جه دِسر کوتن درست کِردمی و دَمبِک زومی، اَضه سرنا زونه و اَضه هم  خوندستنه و سِما کِردنه ) خلاصه خَله خِش گِذشته. 

یک زمونی سرساب بیمی که چَن تا صفحه مشق ویشتر نَنِویشتِمی، دِ سه روز آخر تعطیلات، روز و شو وِسته هِنیشیم و مشق بَنِویسیم.

ماقع مشق بَنِویشتن اِما همسائه وچون، من و پرویز و قربون که همکلاس بیمی با هم رقابت کردمی اَتّا کم مشق بنویشت بیبوشیم هِئی ره وَنگ دامی فلانی ته کجه دَری اون تا گوته فلان جا، اَگه وِره دِمبال دیبوشیم سرعت ره ویشتر کِردمی. 

مه یاد نَشونه اَتّا سال معلم اَنده مشق خَله باته من و قربون دست آخر شو، لمپای پهلی چن کَش خو بوردِمی اَمه مارون اِماره راست کِردِنه و دیمِّ او زومی دواره مشغول بنویشتن بیمی. خلاصه خو اِماره حریف بَیّه و دفتر و کتاب سر خو بوردمی.  روز که وا هدا، اَمه مارون اِما ره صدا بزونه، وچه جان روز بَیّه بورین مدرسه، وقته راست بیمی متوجه بیمی اَتّا یا دِتا درس آخر ره نَرِسیمی بَنِویسیم.

خلاصه با ترس و لرز بوردمی مدرسه وری ماقعی که معلم باته مشق ره بهلین میز سر اَمه تَنِ خون بَسوته، معلم دِتا دفتر صد برگ مشق ره اَتّا دید بزو و جرت جرت پاره هاکرده. اون سال من و قربون همه جه ویشتر مشق بنویشتمی، خشبختانه چوی معلم اَمه نصیب نَیّه. 

علیخانی/ فروردین هزار و سیصد و نود و شش 

   

مشتلق بهار

مِشتِلِق هادِه بِرار  یُور جِه اِنِه سُوزِه سوار

چَکُو دَوِستِه کَچِب  تِرکو  بَزوئِه هَلی دار

خاش بِه حال روزِگار

وَرفِ لیم  ورفِ  پِه بِدا اُفتابِ بائوته سِلام

بَنوشِه بائوته بِرو خاش بِموئه  جانِ باهار

خاش بوئه مَقدِمِ یار

آسِمون ِ کَهو دیم اِستاره جه نُقره سِوآل

ماه تی تی اِستاره شُو اِستاوِیه دَشتِ کنار

چِشم رُشن جانِ بِرار

نِماشون سِرخِنه سو سِرخِ پیرَن اُفتابِ تَن

وَرف خِجالِت کَشِیه اُفتابِ جه  شییه شِوار

دِریا ره کارده هِدار

دار تُوکِن تَش  بَزوئِه  پار و پِرار  پیته لا

تَن دَکارده عَیدی لا ، سَر ره کَشه بَیته چِنار

دِلِ غَم بوردِه کِنار

گَرم واسو  بَیّه هِوا ،  بُته هلی دارِ قِوا

اِسپِه فَرش بَیّه تَنِک مَلِه پِه و بالا نِپار

دِلِ خاش بَیّه هِزار

شاعر: ام کلثوم عالیشاه