جشن آخرین چهارشنبه

🔥 چارشنبه سوری سال ۱۳۵۲ دادکلای مَله واقع در دهستون بنافت

🌿 تا اونجه که مِره یاد اِنه و گت‌ترها جه بَپِرسیمه در بنافتِ رَج آخرین چارشنبه‌ی هر سال به نیت شه مِردِگون تِرشی آش پَتنه که گَزینه اَتّا از سوزی‌های اصلی این آش بییه.

💥 چیزی به نوم چارشنبه سوری به شکل فعلی وِجود نِداشته. تا اینکه در دهه ۱۳۴۰ با بموهِن سپاه دانش به روستاها و واز بَیّنِ مدرسه مراسم چارشنبه سوری از راه کتاب فارسی اون گِدر به مَردم معرفی بَیّه. 

🌼 آخرای سال ۱۳۵۲ اون ماقع مِن کلاس سه دیمه آقا معلم زمونی که درس چارشنبه سوری ره درس هِدا، باته فردا نماشون همه‌ی دانش‌آموزا با اَتّا چو هیمه، مدرسه‌ی سِرپیش جَم بَووشین خوامبی بوریم تپه ‌سر این مراسم ره به صورت عملی اجرا هاکنیم. 

 دِ ساعت کار داشته به نماشون آخِرین چارشنبه‌ی همون سال، تِمومِ دانش آموزا از کیجا بَهیر تا ریکا با اتّا چو هیمه مدرسه سِرپیش جَم بیمی. 

💃  آقا معلم اِما ره دِتا صف هاکرده فرمون حرکت به سمتِ هَلوم سر ره هِدا. وَقته چشمه‌ی پیراَغوز پهلی بَرِسیمی باته اِست هاکِنین خوامبه شما ره اتّا چی یاد بَدِم. اِما خَله کنجکاو بَیمی که آقا معلم خوانه چیکار هاکِنه. بَدیمه شه کیف دله جه مسواک ره در بیارده و مسواک بزوهن ره که درسش در کتاب علوم دله دَیّه به صورتِ عملی اِما ره یاد بدائه. 

🌻 ( اون ماقع چشمه‌ی پیراَغوز اَتّا از چشمه‌های پِر اوی دادکلا بییه، که اَتّا منبع سیمانی با سه تا شِرِ او داشته. مَردِم شه چایی‌او ره اونجه گیشتنه و رَخت و ظرف ره اونجه شِستنه. الان این چشمه متاسفانه بی سر پوست بَیّه) 

🌸 دِواره دِتا صفِ منظم و مرتب درست هاکِردمی و لَمه شورونِ دَره ره یور بوردمی.

(اون ماقع لمه شورون دره خَله او داشته اَمه مارون مخصوصا عیدی پیشی سِره‌ی لا ، لَمه، گلیج و ... ره اونجه شِستنه) 

😁 وقته لمه شورون دَره جه فاصله بَیتمی شه راه ره شال کِلی تَپه وَری که دقیقا دادکلای مله‌ی روبرو هسته کج هاکردمی. ماقِعی که تَپه‌سر برسیمی هیمه‌ها ره رو هم قرار هِدامی و چَن تا کوپه تَش دِرِست هاکردمی و تموم دانش آموزا دسته جَمی شعر خوندستمی و چکّه زومی و با احتیاط و پِشتِ سر هم تَشِ سر‌جه پِرِّستِمی. 

😀اون نماشونِ خاطرات هَنتا مه ذهن دِله دَره هیچوقت مه یاد نشونه.  مه ره یاد که به خاطر نظم و انضباطی که اونجه حاکم بییه هیچکی وِسته اتفاقی نَکته و همه صحیح و سالم با خشحالی بوردمی شه خِنه وَری. 

⚠ اَمّا افسوس و هزار افسوس که اون فرهنگ زیبا تبدیل بَیّه به بِلا و بَلیه. اِسا به جای اون کارای خوبِش و خجیر؛ ترقه، فشفشه، نارنجک و مَردِم ماشین تَش بزوهن و هر سال هزار تا دست قطع‌، لینگ بَوری، چِش یک دال، گوش قول و تن و په زخم و جِرود بَیّن یک نوع گرفتاری و دردسر مَردِم وِسته بَیّه، که متاسفانه مردم دِنیا اِماره دست اینگِنّه و مسخره کِنّه. 

🌷بِهیم دواره همون سنت خوبِش و خارکی که داشتمی ره زنده هاکنیم. دست از این کارا که در شان یک ایرانی دنییه بَکِشیم و ناراتی و عزا ره شه خنواده‌ها وسته عیدی پیشی نَوریم.  

شِمه کِچیک بِرار: دوستعلی علیخانی