بهار برفی
بِهارِ وَرفی
عجِب سفره‌ای پهن هاکِرده خِدا
اَرک ماه دِ تا فصل هِدائه یکجا
اِسپه بَیّه چِکِلِ قد و قامِت
بَیته سوز و سرما، اشکارِ طاقت
بینجِ کَرِ تیم بَهییه زرد و زار
چپون جو ندارنه هاده خالک مار
سر درختی سردی جه بَیّه داغون
تی تی زار نالِنه، چِش اَسری بارون
دارِ سر مشتِ وَرف بَهییه چَپی
یخ لِلِک بَیته دارِ سر و گَلی
بِلبِل ناگِمونی بَهییه خاموش
پَکِر بَیّه دیگه ندارنه سِروش
بهار ناراتی جه بَهییه نِخار
گِل و گیاه وِسته ندارنه قِرار
برگردان فارسی
خداوند عجب سفره‌ای پهن کرد
فصل بهار و زمستان را در فروردین کنار هم جا داد
قامت بلند کوه سفید پوش شد
سوز و سرما توان و طاقت را از بزکوهی گرفت
خزانه‌ی برنج کشاورز به خاطر سرما زرد و ضعیف شد
چوپان جو ندارد، تا به گوسفندی که تازه زائیده بدهد
میوه‌های نورسته به خاطر سرما خراب شدند
شکوفه می‌نالد و اشکش مانند باران جاری است
شاخه‌های درخت به دلیل سنگینی برف شکستند
قندیل های یخی سر و گلوی درخت را فشردند
بلبل ناگهان خاموش شد
بلبل افسرده شد و آواز سر نمی‌دهد
بهار از غم و غصه بیمار و مریض شد
بهار به خاطر گل و گیاه آرام و قرار ندارد
شعر: دوستعلی علیخانی ۹۷/۱/۲۷
