شعری ازاستاد کیوس گوران سوادکوهی
اتّا دَریو برمه دارمِه ، مره مَشتَسه نواجش
(به اندازه یک دریا گریه دارم، درونم پراز ناله و نوا است)
هولِ این دارمه بِوارم ،جایِ اَثری خون بِیهِ چِش
( می ترسم ببارم وخون جای اشک از چشمانم سرازیر شود)
مِه زِلیخا ناره کنده،سنگِ دِلّ پاره کنده
(دل سنگ از ناله های یارم پاره می شود)
ویشه از داغ وِ خالی،نامِرال موندنه نامِش
(از داغ او بیشه خالی از اهوان است)
بی وِ من کُورمِه بهارِّ،ساز و سرنای نفار
َّ(بی او نه دربند بهارم و نه ساز و آواز کومه های شالیزار)
زَمبه سَر سَرّ تیناری،مثلِ بلبل دارمِه خُندش
( وقتی تنها هستم بر سر می زنم و همانند بلبل آواز می خوانم)
مَله گرد هَسِّمِه عاشق،تِسِّه خوندمبه شِه سُودّ
( کوچه گرد عاشقم و شرح پریشانی خودم را می خوانم)
من اگه اینتی نَخوندم ، گیرنه عِشق پکفا لِش
(من اگر اینچنین نخوانم، عشق به غربت خود می رسد)
وقتی وَندنّه مِه تکّ ِ،تا نخوندم دلِ سودّ
ِ(وقتی حکم به بستن دهانم می دهند تا صدای دلم برنخیزد)
دِل ندارنّه گونم،بی درو هَسّنه ناخش!
(به گمانم دل ندارند،حقیقتا بیماران بی دلی هستند)
دیمّ ِ لپاسه ی پشتی،دارمه مثلِ تَش ِ اَنگشت
(صورتم را با سیلی، مانند آتش سرخ نگه می دارم)
مره هاجیش دَره تیفون ،مه بریمِ خنده ره نِش
(پر از ترس و طوفانم ،به خنده ام نگاه نکن)
کِمبه دَسمال،چِشِ نَمّ،وَرمه دفتر،دلِ غَمّ
(نم چشمان را به دستمال و غم دل را به دفترم می برم)
تا که رِ هایره شماجه،چشِ اثری،دِلِ وارش..!
( تا دیار شما به سیل بارش دیده و دل درآید..!)
با کلیک روی لینک زیر به کانال تلگرامی بنافت بپیوندید
